Rozporządzenie określa:         1) rodzaje badań na obecność substancji psychoaktywnej w organizmie skazanego;         2) sposób przeprowadzania oraz sposób dokumentowania badań, o których mowa w pkt 1.

    1. W celu ustalenia w organizmie skazanego obecności alkoholu przeprowadza się badanie w sposób nieinwazyjny za pomocą:         1) urządzenia elektronicznego dokonującego pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu metodą:             a) spektrometrii w podczerwieni lub             b) utleniania elektrochemicznego, zwanego dalej „analizatorem wydechu”,         2) urządzenia dokonującego pomiaru inną metodą zgodną z aktualną wiedzą naukową, zgodnie z instrukcją obsługi tego urządzenia.     2. Funkcjonariusz Służby Więziennej, przeprowadzając badanie, o którym mowa w ust. 1, stosuje analizatory wydechu znajdujące się w wyposażeniu jednostek organizacyjnych Służby Więziennej.     3. W uzasadnionych przypadkach, jeżeli może to służyć usprawnieniu lub przyspieszeniu przeprowadzenia badania, badanie to może być przeprowadzone za pomocą innego urządzenia niż wymienione w ust. 2.     4. Jeżeli badanie przeprowadzane jest za pomocą urządzenia zaopatrzonego w ustnik jednorazowego użytku, opakowanie ustnika otwiera się w obecności skazanego poddawanego badaniu.     5. W przypadku dokonania pierwszego pomiaru analizatorem wydechu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, oraz uzyskania wyniku powyżej 0,00 mg/l dokonuje się niezwłocznie drugiego pomiaru.     6. W przypadku dokonania pierwszego pomiaru analizatorem wydechu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, oraz uzyskania wyniku powyżej 0,00 mg/l dokonuje się drugiego pomiaru po upływie 15 minut.

    1. Badanie w celu ustalenia w organizmie skazanego obecności substancji psychoaktywnej innej niż alkohol prze- prowadza się za pomocą testerów znajdujących się w wyposażeniu jednostek organizacyjnych Służby Więziennej.     2. Badanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza funkcjonariusz Służby Więziennej. Badanie to polega na pobraniu próbek moczu bez dodawania do niego żadnych substancji i umieszczeniu ich w testerze, zgodnie z instrukcją jego obsługi. Pobranie moczu przeprowadza się w warunkach umożliwiających zachowanie intymności skazanego, w obecności funkcjo- nariusza Służby Więziennej tej samej płci.         1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021 r. poz. 472, 1236 i 2054 oraz z 2022 r. poz. 22, 655, 1855 i 2600.

    1. Z przeprowadzenia badania, o którym mowa w § 2 i § 3, w przypadku:         1) uzyskania wyniku badania wskazującego na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu lub obecność innej sub- stancji psychoaktywnej w organizmie skazanego,         2) gdy skazany odmówił poddania się badaniu urządzeniem dokonującym pomiaru stężenia alkoholu lub testerem,         3) uzyskania negatywnego wyniku badań, na żądanie skazanego – funkcjonariusz Służby Więziennej przeprowadzający badanie sporządza protokół, którego wzór jest określony w załącz- niku nr 1 do rozporządzenia.     2. Do protokołu dołącza się wydruki lub wyniki badań, jeżeli urządzenia stosowane do badań umożliwiają ich wykonanie.

W przypadku gdy skazany kwestionuje wyniki badania, o którym mowa w § 2 lub § 3, przeprowadza się badanie laboratoryjne moczu skazanego.

    1. Pobranie od skazanego moczu do badania, o którym mowa w § 5, następuje niezwłocznie po zgłoszeniu żądania, nie później niż w ciągu godziny od chwili jego zgłoszenia. Pobranie moczu przeprowadza się w warunkach umożliwiających zachowanie intymności skazanego, w obecności funkcjonariusza Służby Więziennej tej samej płci.     2. Mocz do badania pobiera się w objętości co najmniej 50–100 ml, z zachowaniem następujących warunków:         1) do pobrania moczu używa się pojemnika jednorazowego użytku uniemożliwiającego zamianę, rozcieńczenie lub do- danie do niego innych substancji po jego zamknięciu;         2) do pojemnika, do którego pobiera się mocz, nie wolno dodawać żadnych substancji.     3. Pojemnik zawierający próbkę moczu oznacza się w sposób zapewniający ustalenie tożsamości skazanego, od którego została ona pobrana, poprzez podanie imienia i nazwiska oraz daty urodzenia skazanego i imienia jego ojca oraz zabezpie- cza się go w sposób uniemożliwiający zamianę jego zawartości lub zniszczenie w czasie przechowywania lub transportu. Czynności te wykonuje się w obecności skazanego, chyba że jest to niemożliwe z uwagi na stan, w jaki skazany sam wpro- wadził się na skutek użycia substancji psychoaktywnej, lub z uwagi na zachowanie skazanego lub innych współosadzonych w miejscu, w którym dokonywane są wymagane czynności.     4. Do czasu rozpoczęcia badania laboratoryjnego pobraną próbkę moczu przechowuje się i transportuje w temperatu- rze 4–8°C.     5. Próbkę, o której mowa w ust. 3, dostarcza się do badań laboratoryjnych niezwłocznie, z uwzględnieniem godzin pracy podmiotów lub laboratoriów przeprowadzających badania laboratoryjne.

Badanie laboratoryjne moczu polega na analizie laboratoryjnej moczu pobranego od skazanego w celu wykrycia obecności substancji psychoaktywnej (badanie jakościowe).

Z pobrania moczu, o którym mowa w § 6, oraz z przeprowadzenia badania, o którym mowa w § 7, osoba uprawniona do przeprowadzenia badań sporządza protokół, którego wzór jest określony w załączniku nr 2 do rozporządzenia. Do proto- kołu dołącza się wynik badania.

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2023 r.2) Minister Sprawiedliwości: Z. Ziobro         2) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie sposo- bu przeprowadzania badań na obecność alkoholu, środków odurzających lub substancji psychotropowych w organizmie skazanego pozbawionego wolności, ich dokumentowania oraz weryfikacji (Dz. U. z 2018 r. poz. 420), które traci moc z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1855).