1. Ustawa określa zasady nabywania prawa oraz ustalania wysokości i wypłacania dodatkowego wynagrodzenia rocznego dla pracowników jednostek sfery budżetowej, zwanego dalej „wynagrodzeniem rocznym”.     2. Przez użyte w ust. 1 określenie „pracownicy jednostek sfery budżetowej” rozumie się pracowników:         1) państwowych jednostek sfery budżetowej, dla których środki na wynagrodzenia są kształtowane na podstawie odrębnej ustawy;         2) zatrudnionych w urzędach organów władzy publicznej, kontroli, ochrony prawa oraz sądach i trybunałach, wymienionych w art. 139 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1270 i 1273);         3) samorządowych jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych prowadzących gospodarkę finansową na zasadach określonych w ustawie wymienionej w pkt 2;         4) biur poselskich, senatorskich lub poselsko-senatorskich oraz klubów, kół albo zespołów parlamentarnych.     3. Przepisów ustawy nie stosuje się do:         1) osób, o których mowa w:         1) Niniejsza ustawa wdraża w zakresie swojej regulacji dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylającą dyrektywę Rady 2010/18/UE (Dz. Urz. UE L 188 z 12.07.2019, str. 79).             a) art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 624);             b) (utraciła moc)2)         2) żołnierzy oraz funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Celno-Skarbowej, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej oraz Służby Ochrony Państwa.

    1. Pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego.     2. Pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy.     3. Przepracowanie co najmniej 6 miesięcy warunkujących nabycie prawa do wynagrodzenia rocznego nie jest wymagane w przypadkach:         1) nawiązania stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej);         2) zatrudnienia pracownika do pracy sezonowej, jeżeli umowa o pracę została zawarta na sezon trwający nie krócej niż trzy miesiące;         3) powołania pracownika do czynnej służby wojskowej albo skierowania do odbycia służby zastępczej;         4) rozwiązania stosunku pracy w związku z:             a) przejściem na emeryturę, rentę szkoleniową albo rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne,             b) przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem,             c) likwidacją pracodawcy albo zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy,             d) likwidacją jednostki organizacyjnej pracodawcy lub jej reorganizacją;         2) Z dniem 1 marca 2006 r. na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 lutego 2006 r. sygn. akt K 1/05 (Dz. U. poz. 243).         5) podjęcia zatrudnienia:             a) w wyniku przeniesienia służbowego,             b) na podstawie powołania lub wyboru,             c) w związku z likwidacją poprzedniego pracodawcy albo ze zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących tego pracodawcy,             d) w związku z likwidacją jednostki organizacyjnej poprzedniego pracodawcy lub jej reorganizacją,             e) po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej albo po odbyciu służby zastępczej;         6) korzystania:             a) z urlopu wychowawczego, aa) z urlopu macierzyńskiego, ab) (uchylona) ac) z urlopu ojcowskiego, ad) z urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, ae) (uchylona) af) z urlopu opiekuńczego, <ag) z uzupełniającego urlopu macierzyńskiego,> Dodana lit. ag w             b) z urlopu dla poratowania zdrowia, pkt 6 w ust. 3 w art. 2 wejdzie w             c) przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego z urlopu do celów życie z dn. 19.03.2025 r. (Dz. naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego; U. z 2024 r. poz. 1871). 6a) korzystania z urlopu rodzicielskiego;         7) wygaśnięcia stosunku pracy w związku ze śmiercią pracownika.

Pracownik nie nabywa prawa do wynagrodzenia rocznego w przypadkach:         1) nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy trwającej dłużej niż dwa dni;         2) stawienia się do pracy lub przebywania w pracy w stanie nietrzeźwości;         3) wymierzenia pracownikowi kary dyscyplinarnej wydalenia z pracy lub ze służby;         4) rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

    1. Wynagrodzenie roczne ustala się w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługujące pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy.     2. W przypadkach, o których mowa w art. 2 ust. 3, wysokość wynagrodzenia rocznego ustala się proporcjonalnie do okresu przepracowanego u danego pracodawcy.

    1. Wynagrodzenie roczne jest wypłacane z wyodrębnionych na ten cel środków na wynagrodzenia.     2. Wynagrodzenie roczne wypłaca się, z zastrzeżeniem ust. 3, nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje to wynagrodzenie.     3. Pracownikowi, z którym rozwiązano stosunek pracy w związku z likwidacją pracodawcy, wynagrodzenie roczne wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy.

Ilekroć w przepisach prawa jest mowa o „nagrodzie z zakładowego funduszu nagród” dla pracowników wymienionych w art. 1 ust. 2, oznacza to „dodatkowe wynagrodzenie roczne dla pracowników jednostek sfery budżetowej”.

(pominięty)

(pominięty)

Traci moc ustawa z dnia 10 lipca 1985 r. o rocznych nagrodach z zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie będących przedsiębiorstwami państwowymi (Dz. U. poz. 141, z 1989 r. poz. 192 oraz z 1991 r. poz. 450).

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r.